بازی Elden Ring هر چقدر هم که خوب باشد، نمی‌تواند افتضاح بودن اولین بازی Ringمحور استودیو From Software را جبران کند
بین سه‌گانه کالت King’s Field، عنوان عجیب و غریب Armored Core و بازی معروف و ماندگار Demon’s Souls، متاسفانه عنوانی با نام Eternal Ring هم وجود دارد.
هر کسی که ادعا می‌کند به جز TimeSplitters خاطرات خوبی از دیگر بازی‌های زمان عرضه PlayStation 2 دارد، دروغ‌گویی کثیف است. عناوین زمان عرضه PS2 مملو از بازی‌های ورزشی و ریسینگ بد بودند و در میان آن‌ها چندین بازی اکشن و نقش‌آفرینی مثلا بزرگ هم برای راضی نگه‌داشتن مردم تا زمانی که Dark Cloud منتشر شود، وجود داشت. با من در مورد Fantavision صحبت نکنید. هیچکس برای بازی‌کردن Fantavision به خانه شما نمی‌آمد.
حتی در میان چنین رقبای وخیم و افتضاحی، باز هم عنوان Eternal Ring استودیو From Software کم‌تر از همه در یادها مانده است. بازی Summoner حداقل تا حدی شبیه به عناوین Bioware بود و Orphen: Scion of Sorcery هم حداقل آن پسر انیمه‌ای هیجان‌انگیز را برروی کاورش داشت.
Eternal Ring بیچاره زمانی که منتشر شد، از برتری و محتوای خاص و با ارزشی بهره نمی‌برد. دیگر نقش‌آفرینی اول شخص From Software – یعنی King’s Field هم در آن زمان زمینه و ارتباط فرهنگی‌ـی که بعدا به واسطه ارتباطش با بازی‌های Souls به دست آورد را نداشت.
هیچ گروهی مشتاقانه منتظر انتشار آن نبودند و هیچ گروهی از افراد سرسخت و حرفه‌ای هم نبودند که توضیح دهند برای مثال اگر آیتم Holy Bauble of the Fecal Matriarch را به دست آورده و تمامی امتیازهای خود را در بخش Girth خرج کنید، بازی در اصل خیلی آسان خواهد شد. بازی‌ها در سال 2000 عمدتا در همان قفسه‌های فروشگاه‌ها متولد شده و همان جا هم می‌مردند؛ و خب باکس‌آرت Eternal Ring هم طراحیِ خاصی نداشت و به سختی در ذهن می‌ماند و حتی اگر 5 سال بعد هم در فروشگاه‌های Blockbuster با آن مواجه می‌شدید، احتمالا هیچ خاطره‌ای از آن نداشتید.
این بحث وجود دارد که می‌توان کارهای گذشته‌ی یک توسعه‌دهنده را به عنوان تکرار و پرورش ایده‌ای دید که در نهایت گسترش یافته و به چیزی تبدیل می‌شود که دوستش داریم. با همین فلسفه منصفانه است که فرض کنیم Eternal Ring دارای المان‌هایی بوده که امروزه به Elden Ring تبدیل شده است؛ این بازی در مورد حلقه‌ها بوده، به شدت دشوار و طاقت‌فرسا است و اژدها هم دارد. حتی ساعات ابتدایی آن برای مدتی طولانی در یک باتلاق سمی جریان دارد. مطمئنا شباهت‌های زیبایی‌شناختی و موضوعی میان هر دو بازی وجود دارد اما در نهایت آن جرقه و جادوی From Software در Eternal Ring حاضر نیست.
هیچ سیستمی برای ساخت شخصیت در بازی وجود ندارد و شما نمی‌توانید ارتباطی جدانشدنی با شخصیت شنیع و زشتی که خودتان خلق می‌‌کنید، برقرار کنید. هیچ فرصتی برای خلق یک "تام جونز" (خواننده ولزی) واقع‌گرایانه صرفا برای اینکه ببینید وقتی با لباس زیر از حملات هیولاها جا خالی داده و فرار می‌کند چه شکلی خواهد بود، وجود ندارد. تمامی بازیکنان در نقش "کین مورگان"، فردی مو بلوند با شخصیتی سیاه‌چاله‌ای، گیر افتاده‌اند.
کِین همانند یک مداخله‌گر ناخواسته غربی در فضایی است که با لحن From Software همخوانی ندارد؛ انگار که به نوعی در راه یک بازی پلتفرمر بی‌مزه گم شده است. کین مورگان توسط پادشاه به "جزیره‌ی بی‌بازگشت" (Isle of No Return)، محیطی متشکل از غارها و معابدی با طراحی معمولی، فرستاده شده تا Eternal Ring (وسیله‌ای عرفانی و باستانی با قدرتی نامعین) را پیدا کند. مقدمه‌چینی و وضعیتی قهرمانانه و متعارف از توسعه‌دهنده‌ای که به تبدیل‌کردن بازیکنان به "هیچکس‌هایی نامیرا" (Undead Nobodies) شهرت دارد.
و "متعارف" کلمه‌ایست که می‌توان اکثر بخش‌های Eternal Ring را با آن توصیف کرد. به غیر از اینکه بازی کمی از عناوین اکشن و نقش‌آفرینی معمولیِ PS2 دشوارتر است، از شجاعت معمولِ From Software در طراحی سیستم‌های مرموز و ضد بازیکن، خبری نیست. هر آیتم به وضوح خود را توضیح می‌دهد؛ هیچ مکانیک مخفی، سلاح غیر معمول یا جادوهای عجیب و غریبی در بازی وجود ندارد. و این فقدان خلاقیت و تنوع در مابقی بازی هم جریان دارد.
در ابتدا که "شخصیت بد" بازی دهکده اولیه و همیشگی بازی‌های نقش‌آفرینی را به آتش می‌کشد. و بیشتر دشمنان هم انواع مختلفی از گابلین، دیو یا مارمولک هستند. اما این محیط‌های بازی هستند که بیشتر از همه سبب ناامیدی می‌شوند. چه دلیلش عدم آشنایی با سخت‌افزار جدید، محدودیت‌های زمانی و یا مالی باشد، بیشتر غارها و خرابه‌های Eternal Ring به سختی می‌توانند به جزئیات و حال و هوای موجود در محیط King’s Field 3 که تازه برروی PS1 عرضه شده بود، برسند. و در مقایسه با دنیای سرد، مرطوب و وحشتناک King’s Fields 4 (که From Software یک سال بعد آن را برای همین کنسول منتشر کرد) هم واقعا رنگ‌پریده‌تر و بی‌حس‌تر هستند.
عدم تواناییِ ساخت شخصیت بدین معناست که همه باید دقیقا به یک شیوه یکسان بازی کنند و این رویکرد شامل استفاده از یک دکمه برای شمشیرزدن و یک دکمه برای جادوگری می‌شود. شما هرگز با سلاحی مرموز و مبهم که بتواند نحوه عملکرد شما در مبارزات را تغییر دهد، مواجه نخواهید شد. شما بازی را با شمشیری در دست چپ و مجموعه‌ای از موشک‌های جادویی در دست راست، آغاز خواهید کرد. تنها بخشی که در مبارزات تا حدودی به داشتن حس آزادی نزدیک می‌شود، این است که حلقه‌های بازی را با چه ترتیب خاصی می‌سازید.
شما همه این کارها را از طریق یک فروشنده انجام خواهید داد؛ فروشنده‌ای که خود را با آموزشی صریح معرفی کرده و مبلغ‌های بسیار زیادی را هم در ازای خدماتش طلب می‌کند. در سیستم جادوگریِ بازی هم هیچ المان غیر عادی یا منحصر به فردی وجود ندارد و همه چیز کاملا ساده و سر راست است؛ سیستم جادوگری بازی عمدتا به استفاده از مجموعه‌ای از گلوله‌های آتشین که به تدریج از نظر اندازه و قدرت افزایش می‌یابند، خلاصه شده است.
آیا می‌دانستید که نزدیک بوده نام Dark Souls تقریبا Dark Rings باشد اما From Software در آخر نظر خود را عوض کرده و اجازه نداده که اسکاتلندی‌ها سرگرم شوند؟ (Ring در زمان عامیانه اسکاتلندی به معنای مقعد است!) البته آن‌ها در آینده عنوانی با نام Elden Ring را ساختند – که بی‌تردید خنده‌دارتر است – لعنت به زبان عامیانه و اصطلاحات اسکاتلندی. اما جدا از شوخی، این واقعا نشان‌دهنده تفاوت در اعتماد آن‌ها به دیدگاهی است که در طول سال‌ها به عنوان یک استودیو به دست آورده‌اند. این ایده که From Software امروزه عنوانی همانند Eternal Ring با ده‌ها المان غربی را منتشر کند، واقعا غیر قابل تصور است. شخصیتی به بی‌روحی کین مورگان قطعا حتی اجازه نداره از 20 کیلومتری بازی‌های فعلیِ آن‌ها رد شود.
Eternal Ring عنوانیست که انگار توسط تیم دوم استودیو From Software توسعه پیدا کرده است؛ عنوانی که سریعا توسط مدیریت میانی سرهم‌بندی شده تا از یک پنجره‌ی انتشار با رقابتِ کم استفاده کند؛ آن هم در حالی که اشتیاق و تمرکز اصلی برروی King’s Field 4 معطوف شده است. حتی برخی از جنبه‌های بازی طوری به نظر می‌رسند که انگار (زبانم لال) قصد داشته‌اند بازار را تست کنند - تلاشی بدبینانه برای سنجش آن چه که در میان بازی‌های زمان عرضه PS2 نبوده تا بتوانند آن را فراهم کنند. در پشت جعبه بازی نوشته شده "چه کسی گفته فانتزی‌ها باید نهایی باشند؟" اوغ!
به طور خلاصه، اگر شما جزو آن دسته از افرادی نباشید که دوست دارند تمامی بازی‌های From Software را کامل می‌کنند، ارزش بسیار کمی برای بازگشت به 20 سال قبل و تجربه Eternal Ring وجود دارد. ممکن است با المان‌هایی شبیه به King’s Field روبرو شوید، اما در اکثر اوقات تنها باید به آرامی دور یک مارمولک چرخیده و توپ‌هایی جادویی را به آهستگی به سمت وی پرتاب کنید تا دیگر حرکت نکند. تنها نتیجه‌ای که از Eternal Ring به دست خواهید آورد، تجربه‌ی بازی کردن یک عنوان زمان عرضه PS2 است که TimeSplitters نیست. و هیچکس سزاوار چنین چیزی نیست.
نظر شما در این مورد چیست؟ اگر تا کنون Eternal Ring را تجربه نکرده‌اید، اکنون پس از مطالعه این مقاله دوست دارید به سراغ آن بروید یا به نظرتان پس از 20 سال دیگر ارزش وقت گذاشتن را ندارد؟ شما می‌توانید در ادامه دیدگاه خود را با ما به اشتراک بگذارید.
منبع: VG247
برای ارسال دیدگاه ابتدا باید وارد شوید.