بازی Midnight Club: Los Angles آخرین نسخه از این سری آرکید بود ولی اکنون که این ژانر نسبت به چند سال اخیر کمی خلوت‌تر شده، زمان آن رسیده تا Take-Two دوباره این فرنچایز را احیا کند.
در دوره‌ای که ناشران بازیهای AAA فرنچایزهای بزرگ را به صورت مداوم روانه بازار می‌کنند، به ندرت دیده می‌شود که یک IP موفق قدیمی چندین سال هیچ نسخه‌ی جدیدی نداشته و یا ریبوت نشود. و حتی عجیب‌تر است که چنین فرنچایزی بیشتر از یک دهه در کاتالوگ یک ناشر باقی بماند و حتی برای تامین مالی دیگر پروژه‌ها هم به فروش نرسد. با این حال، این دقیقا موقعیتی است که سری Midnight Club در آن گرفتار شده؛ فرنچایزی که زمانی عضوی ثابت در میان کاتالوگ طرفداران بازیهای مسابقه‌ای و ریسینگ بود، اکنون کاملا از یادها رفته و به حال خود رها شده است.
این روند پا بر جا بود تا زمانی که چند ما پیش در ژانویه سال 2022 مدیرعامل شرکت Take-Two یعنی "استراوس زلنیک" در طی جلسه‌ای با سرمایه‌گذاران جهت اعلام خرید Zynga، به طرز بی‌رویه‌ای به این سری اشاره کرد و از سری Midnight Club به عنوان یکی از فرنچایزهای بزرگ و باارزش Take-Two نام برد.
به عنوان یک طرفدار، وقتی که متوجه شدم "زلنیک" هنوز این سری را از یاد نبرده، متعجب شدم. مطمئنا من تنها نبودم، چرا که اشاره به نام این سری سبب شکل‌گیری موجی از گمانه‌زنی‌ها در رابطه با احیای دوباره این فرنچایز مبتنی بر مسابقات خیابانی شد؛ و خب این حدس و گمان‌ها با انتشار فهرست شغلی استودیو Visual Concepts که زیر مجموعه‌ی Take-Two است، قوت بیشتری گرفت؛ چرا که در آن آگهی شغلی ذکر شده بود آن‌ها به دنبال یک تهیه‌کننده برای کار برروی "عنوانی بزرگ، جهان‌باز و معرفی نشده در سبک ریسینگ" هستند.
من که گرفتار این هیاهو و هایپ شده بودم، تصمیم گرفتم دوباره PS3 خودم را روشن کرده و به خیابان‌های آفتاب گرفته‌ی آخرین بازی از این سری – نسخه سال 2008 به نام Midnight Club: Los Angles – بازگردم تا ببینم آیا هنوز در چشم‌انداز و بازار بازیهای ریسینگ، که از زمان فروپاشی سنگین مالی و اولین آلبوم "کیتی پِری" به شدت تغییر کرده، جایی برای Midnight Club وجود دارد یا نه.
در سال 2022، بازی مطمئنا محتویاتی خاطره‌انگیز از اوایل سال‌های 2000 تا 2010 میلادی را ارائه می‌کند؛ از فهرست اتوموبیل‌هایش که به شدت از سری فیلم‌های Fast & Furious الهام گرفته تا موسیقی‌های معروف اوایل 2000 و قراردادن محصولاتی جالب نظیر T-Mobile Sidekick به عنوان موبایل قابل استفاده در بازی؛ وسیله‌ای که بیشتر به پیجرهای قدیمی شباهت دارد تا یک تلفن هوشمند مدرن!
برای من، همه‌ی این محتویات نوستالژیک یادآور خاطراتی خوش - از اولین باری که در دوران نوجوانی این بازی را تجربه کرده و مهارت‌هایی که به زحمت در بازی Need For Speed Underground 2 به دست آورده بودم را به رخ دیگران می‌کشیدم - است. شاید آن زمان در بسیاری از بازیهای دیگر عملکرد خوبی نداشتم اما در Midnight Club خیابان‌ها متعلق به من بودند؛ حتی اگر دلیلش فقط این بود که بازی مملو از بازیکنان حرفه‌ای و آنلاین نبود.
در مقایسه با عناوین ریسینگ و آرکید جدید نظیر Forza Horizon 5 و Need For Speed ، این حقیقت که من بدون تلاش زیادی می‌توانستم از واقعیت‌های خردکننده و سخت بازیهای آنلاین به Midnight Club: Los Angles پناه ببرم، خود گواهی است بر رِتروترین و قدیمی‌ترین جنبه‌ی بازی؛ جایی که بازی تک‌نفره به صورت سنتی بر هر چیز دیگری ارجحیت دارد. فلسفه‌ای که کمی قدیمی و سنتی بوده اما در دوره‌ای که بازار مملو از بازیهای خدمات‌محور شده، کمی با طراوت و تازه به نظر می‌رسد. متاسفانه، بعید است که هر بازسازی مدرنی از Midnight Club همان رویکرد را اتخاذ کند. همچنین به طرز غم‌انگیزی، احتمال اینکه شاهد حالت‌های چند‌‌نفره و اسپلیت‌اسکرین به استایل بازی Burnout Paradise باشیم هم به شدت کم است. خوب یا بد، حالت چندنفره‌ی آنلاین تبدیل به امری عادی در دنیای امروزی شده است و – اگر بخواهم صادقانه بگویم – به نظرم سری Midnight Club در این زمینه پتانسیلی فوق‌العاده و دست نخوره داشته و بهتر است از آن استفاده کند.
تصور کنید؛ نقشه‌ای جهان‌باز مملو از باشگاه‌های ماشین متشکل از بازیکنان که در مجموعه‌ای از مسابقات در سطح شهر با یکدیگر رقابت کرده و همانند بازی Need For Speed Hot Pursuit توسط موجی از پلیس‌های مسلح به موانع جاده‌ای و EMP، تعقیب می‌شوند. چنین محتویات و امکاناتی می‌تواند همان بازیکنانی که سبب شدند بازی GTA Online در دهه گذشته به چنین درآمد عظیمی دست پیدا کند را جذب خود کند. اگرچه، این ایده که نسخه‌ای جدید از Midnight Club سعی کند مخاطبانی شبیه به بازیکنان GTA Online را جذب کند، کمی مسخره و طعنه‌آمیز است؛ به هر حال هر 2 بازی متعلق به یک شرکت هستند.
برای بسیاری از طرفدارای Midnight Club، قرار دادن قابلیت شخصی‌سازی عمیق خودرو‌ها در Grand Theft Auto در سال 2013 یکی از اولین زنگ خطر‌ها برای فرنچایز ریسینگ محبوب‌شان بود. به هر حال اگر Rockstar (و به طور کلی‌تر Take-Two) می‌توانند یکی از بزرگ‌ترین نقاط قوت Midnight Club را جهت افزایش قدرت درآمدزاییِ محبوب‌ترین و پرسودترین فرنچایزشان به آن اضافه کنند، چرا زحمت سرمایه‌گذاری برروی محصولی دیگر را به خود بدهند؟ و خب اکنون مشخص شده که این تصمیم نه تنها برروی Midnight Club عواقبی جدی داشته، بلکه برروی کل ژانر ریسینگ آرکید تاثیر داشته است.
زمانی که Midnight Club: Los Angles در سال 2008 روانه بازار شد، ژانر ریسینگ مملو از بازیهای سبک آرکید بود. تنها در همان سال ما شاهد انتشار عناوین Burnout Paradise ،Need For Speed Undercover ،Race Driver: Grid و MotorStorm: Pacific Rift – که هر کدام برداشت‌هایی با تفاوت بسیار کم از سبک آرکید را ارائه می‌دادند – بودیم. در حال حاضر 2 تا از آن 4 سری عملا مرده‌اند. آن 2 فرنچایز دیگر نیز دهه‌ای پر از آشوب و ریبوت‌هایی متوسط را در قالب Need For Speed 2015 و GRID 2019 تجربه کرده‌اند. بازسازی و ریبوت‌کردن هر عنوانی در هر ژانری همیشه ریسک بسیار بالایی داشته است (به ازای هر DOOM و Tomb Raider موفقی، یک SimCity فاجعه وجود دارد) و در حالی که تلاش‌های NFS و GRID نتیجه خیلی بدی نداشتند، هر دوی آن‌ها نقدهای متفاوت و متوسطی را دریافت کرده و در جلب‌کردن دوباره‌ی نظر طرفداران شکست خوردند.
پس از مدتی، نقاط اوج ژانر حالا خالیِ از سکنه‌ی ریسینگ آرکید به طور همزمان توسط بازیهای GTA Online و بازیهای Forza Horizon شرکت Microsoft فتح شدند؛ در حالی که دیگر فرنچایزهای محبوب اثبات‌شده‌ی ریسینگ نظیر Gran Turismo تلاش کردند تا با اتخاذ فرمی تازه، از علاقه‌ی جدیدی که به ژانر ریسینگ شبیه‌ساز به وجود آمده بود، بهره ببرند. – سبکی به رهبری عناوینی نظیر iRacing ،Assetto Corsa و rfactor.
در این چشم‌انداز و بازار جدید، پیداکردن مکانی برای Midnight Club بدون شک پیشنهادی دلهره‌آور است اما اگر قرار است این اتفاق رخ دهد، یادگیری از اشتباهات بازماندگان معاصر این ژانر ضروری است. برای مثال، هر دو فرنچایز Need For Speed و GRID هر زمانی که به جای ارائه‌ی گیم‌پلی‌ـی مناسب و سرگرم‌کننده تصمیم به روایت داستانی مثلا فوق‌العاده را گرفتند، با واکنش‌های منفیِ شدیدی از سوی طرفداران مواجه شدند. بنابراین شاید داستانی معمولی و ساده‌تر پیرامون مردمانی عادی که به دنبال هجوم آدرنالین برای از بین بردن یکنواختی بی‌رحمانه‌ی زندگی روزمره هستند، کلید موفقیت باشد – به خصوص که می‌تواند جایگزینی متفاوت برای داستان‌های همیشه شاد و پر طراوت سری Forza Horizon تلقی شود.
حالا که صحبت از Forza Horizon شد، بگذارید بگویم که از نظر من باید از هرگونه جاه‌طلبی برای تبدیل کردن فوریِ Midnight Club به مجموعه‌ای شبیه به پادشاه فعلی ریسینگ آرکید جلوگیری کرد. در حالی که بازیهای Forza Horizon با تیک‌زدن همه‌ی گزینه‌ها و ارائه‌ی تجربیاتی به شدت وسیع ولی کم‌عمق (به جای تمرکز برروی یک بخش) توانسته‌اند به موفقیتی عظیم و بزرگ دست پیدا کنند، یکی از نقاط قوت Midnight Club این است که آن‌ها همیشه به صورتی خاص برروی مسابقات خیابانی متمرکز بوده‌اند. این سری که در اصل نام خود را از یک گروه مسابقات خیابانی ژاپنی گرفته است، همه طرفداران خود را از طریق یک فرمول ساده به دست آورده است؛ فرمولی که به شما اجازه می‌دهد پشت فرمان یک Nissan Skyline با بدنه‌ای شیک و پر زرق و برق نشسته – آن هم در حالی که توسط ناله‌های آژیر پلیس و تعقیب بی‌امان دیگر ماشین‌ها احاطه شده‌اید – و در خیابان‌ها و کوچه‌های شلوغ شهر بگردید.
سری Midnight Club لایق یک ریبوت و بازسازی مجدد باشکوه است. شاید این سری بتواند چیزی منحصر به فرد ارائه داده و سوخت لازم جهت قدرت گرفتن دوباره‌ی ژانری که زمانی در حالی پیشرفت و پر از بازیهای مختلف بود را فراهم کند؛ شاید هم به طور قطعی ثابت کند که بازیکنان و صنعت بازیهای ویدئویی از بازیهای ریسینگی که مملو از تابلو‌های نئون و خلافکاری و راننده‌های خالکوبی شده است، عبور کرده و دیگر به آن‌ها نیازی ندارند.در هر صورت، من شخصا ترجیح می‌دهم به جای اینکه به تماشای خاک خوردن یکی از فرنچایزهای مورد علاقه‌ام ادامه دهم، پاسخ را پیدا کنم.
نظر شما در این رابطه چیست؟ آیا به نظر شما هم اکنون زمان مناسب برای ریبوت‌کردن سری Midnight Club بوده یا عمر این سری همان 10 سال پیش به اتمام رسیده و باید با آن خداحافظی کرد؟ شما می‌توانید در ادامه دیدگاه خود را با ما به اشتراک بگذارید.
منبع: VG247
-250x141.jpg)
برای ارسال دیدگاه ابتدا باید وارد شوید.