بازی Call of Duty: Modern Warfare II، جدیدترین نسخه از فرنچایز «ندای وظیفه» در تاریخ 27 اکتبر برای رایانه‌های خانگی و کنسول‌های نسل هشتم و نهم عرضه گردید. این نسخه توسط استودیوی Infinity Ward و طیف وسیعی از استودیوهای دیگری که زیر مجموعه‌ی مجموعه‌ی Activision هستند، توسعه یافت. این استودیوها عبارت‌اند از Activision Central Design ، Activision QA ، Activision Shanghai ، Beenox ، Demonware ، High Moon Studios ، Raven Software ، Sledgehammer Games ، Toys for Bob ، و حتی استودیوی مشهور Treyarch.
همانطور که بسیاری از شما در جریان هستید، چندی پیش استودیویی که مسئول ساخت آثار باارزشی همچون ریمیک سگانه‌ی Crash Bandicoot و Crash 4 بود نیز به استودیوهای پشتیبان توسعه‌ی Call of Duty تبدیل گشته و تمام پروژه‌های قبلی آن‌ها کنسل شدند. حال زمان آن رسیده که بررسی کنیم آیا قرار دادن تمامی این استودیوها و بازیسازان خلاقی که در آن‌ها حضور دارند برروی فرنچایز Call of Duty عاقلانه بوده یا خیر. آیا جدیدترین نسخه از سری Call of Duty ارزش تعلق گرفتن این مقدار از نیروی انسانی و بودجه را دارد؟ با ما همراه باشید تا به بررسی این موضوع بپردازیم
راستش را بخواهید، آخرین نسخه از سری Call of Duty که من تجربه کردم، عنوان Call of Duty: Advanced Warfare برروی کنسول Xbox 360 بود؛ یعنی آخرین نسخه نسل هفتمی این فرنچایز. (بازی Call of Duty: Black Ops III برروی نسل هفت فاقد بخش کمپین داستانی بود.) بنابراین حدود 8 سال از آخرین تجربه‌ی من از این فرنچایز می‌گذرد. البته اخیرا Call of Duty 4: Modern Warfare را مجددا تجربه کردم تا ذهنیت دقیق‌تری نسبت به وضعیت کیفی این بازی در نسل هفتم داشته باشم و خاطرات نوستالژیک تاثیری در قضاوتم نداشته باشند.
خب من خیلی کنجکاو بودم تا بدانم که پس از گذشت این همه سال، Call of Duty چقدر تغییر کرده و تا چه میزان پیشرفت داشته... حتما اکنون دارای استانداردهای جدیدی در سبک «شوتر اول شخص» است؟ احتمالا سکانس‌های سینماتیک آن بسیار خیره‌کننده‌تر شده‌اند؟ بدون شک، گرافیک آن دیگر باید خیره‌کننده باشد! به هر حال، حدود 10 استودیوی مختلف مشغول ساخت آن بوده‌اند! باید هم گرافیک چشم‌گیری داشته باشد! مگر نه؟ متاسفانه، نه!
باورش سخت بود اما Call of Duty: Modern Warfare II درست مثل همان تجربیاتی بود که در نسل هفت با این فرنچایز داشتم. بله، تغییراتی در گان‌پلی و انیمیشن‌های تیراندازی اعمال شده بود اما هسته‌ی اصلی همان بود. گرافیک بازی اصلا قابل قیاس با بازی‌های بزرگ و AAA روز نبود. گیم‌پلی خطی بازی دارای کم‌ترین تغییرات ممکن بود. طراحی مراحل و لول دیزاین محیط‌ها کاملا مبتدی و سطحی بودند. حتی نحوه‌ی روایت داستان نیز هیچ، واقعا هیچ، تفاوتی نسبت به نسخه‌های کلاسیک این فرنچایز نداشت!
در طول کمپین داستانی، تنها 2 نوع دشمن وجود دارد؛ سربازهای معمولی و سربازهای زره‌دار؛ که هر دو، حتی در درجه سختی Veteran به راحتی کشته می‌شوند. بنابراین وجود طیف وسیعی از اسلحه‌های مختلف روز، تنها جنبه‌ی ظاهری دارد و در گیم‌پلی هیچ تاثیر خاصی ندارند. منظورم این است که طراحی بازی به گونه‌ای نیست که هر اسلحه در شرایط خاصی به درد بخورد یا برای دشمنان یا شرایط خاصی مناسب باشد. شاید در میزان Fire Rate یا Accuracy با یکدیگر متفاوت باشند اما در عمل، نه تفاوت میان این اسلحه‌ها چندان چشم‌گیر است، و نه طراحی دشمنان و لول دیزاین حکم می‌کند که از اسلحه‌ی خاصی استفاده کنید. شما در هر نبردی می‌توانید از هر اسلحه‌ای استفاده کنید. چرا که هر دشمن بدون زره‌ای، تنها با یک یا دو تیر کشته خواهد شد! و خب تخریب پذیری محیط‌ها هم بسیار سطحی و ناچیز است؛ بنابراین اگر کل خشاب اسلحه را هم خالی کنید، باز هم بی‌دلیل و بی‌تاثیر خواهد بود.
مثلا در بازی‌هایی نظیر Halo یا DOOM هر اسلحه مناسب دشمنان خاصی است و در شرایط متفاوتی مناسب است. یا بگذارید یک بازی رئالیستیک‌تری را مثال بزنم: Uncharted. آنچارتد هم یک بازی واقع‌گرایانه است و بیشتر دشمنان تنها با یک هدشات کشته می‌شوند. با این حال، در طراحی اسلحه‌ها، فلسفه‌ی مناسبی استفاده شده تا هر اسلحه، مزایای خودش را داشته باشد و برای استفاده کاربردی بماند. شما در Uncharted تقریبا از بیشتر اسلحه‌ها استفاده خواهید کرد؛ حتی با وجود اینکه تمام دشمنان «انسان‌های معمولی» هستند و نقاط ضعف فاحشی دارند (برخلاف Halo و DOOM که با موجودات متنوعی طرف هستیم که به راحتی کشته نمی‌شوند.) با این حال، در Uncharted هر اسحله‌ای کاربردی و منحصر به فرد است. اما Call of Duty: Modern Warfare II یک تجربه کاملا مبتدی و کژوالی را ارائه می‌دهد که انتخاب اسلحه در آن اصلا مهم نیست؛ درحالی که فضای زیادی برای خلاقیت وجود دارد.
شاید از مقایسه‌ای که بنده بین Uncharted و Call of Duty انجام دادم تعجب کنید اما مقایسه این دو بازی چندان دور از ذهن نیست. شاید جالب باشد بدانید که یکی از مراحل کمپین Call of Duty: Modern Warfare II یک کپی کامل از مرحله‌ی تعقیب و گریز ماشین در Uncharted 4 و Uncharted: Lost Legacy است؛ با این تفاوت که این بار با یک پیاده سازی فاجعه طرف هستیم! اگر به یاد داشته باشید، در آنچارتد، این تعقیب و گریزها به این صورت بود که شما از ماشینی به ماشین دیگری می‌پریدید و در این میان، دشمنانی که برروی موتور یا کامیون‌ها به شما تیراندازی می‌کردند را می‌کشدید. اما تیم ناتی داگ به ماهرانه‌ترین شکل ممکن توانسته بود این مرحله را به یک خاطره‌ی سینماتیک فراموش نشدنی تبدیل کند.
ولی در Call of Duty: Modern Warfare II این مرحله نه تنها بویی از تکنیک‌های سینماتیک نبرده بلکه به راحتی نقص‌های طراحی خود و چرخه‌ی تکراری مسیر را فاش می‌کند. در نهایت هم به لطف باگ‌های بی‌شمار خود، یکی از آزاردهنده‌ترین تجربیات ممکن را بر جای می‌گذارد. سایر مراحل نیز معمولا یک کپی ناقص از مراحل سگانه اصلی Modern Warfare هستند. بله، آن مرحله‌ی نمادین مخفیکاری با اسنایپر در کنار کاپیتان پرایس نیز در این بازی تکرار شده است! و شاید غم‌انگیزترین نکته‌ی ماجرا این است که هیچ مرحله‌ای، به یک جنگ بزرگ و حماسی اختصاص نیافته است. واقعا عجیب است که یک نسخه از Call of Duty فاقد یک جنگ بزرگ و بهت‌آور است.
البته در Call of Duty: Modern Warfare II تعدادی عناصر جدید برای گیم‌پلی طراحی شده‌اند. مثلا در بعضی از مراحل شما تعداد زیادی گجت دارید که در کیفتان قرار گرفته‌اند یا در بعضی از مراحل می‌توانید آیتم‌های متعددی را بسازید (Craft کنید). اما نحوه‌ی پیاده‌سازی این عناصر، پوزخندی به تمام تکنیک‌های بازیسازی است! این موارد به قدری سطحی و مبتدی طراحی شده‌اند و به زور در کمپین Call of Duty Modern Warfare II جای داده شده‌اند که شاید فکر کنید کودکی 10 ساله مشغول سر و کله زدن با یک انجین بازیسازی بوده باشد!
از سوی دیگر، گرافیک بازی نسبتا خوب است اما نه در حدی که از 10 استودیو با بودجه‌ای کلان انتظار می‌رود. با توجه به درامدی که شرکت Activision از این فرنچایز دارد، انتظار ما به مراتب بیشتر از این است. علاوه بر این، سکانس‌های سینماتیک بازی بسیار کم و جزئی هستند و هرگز به جادوی سگانه‌ی اصلی Modern Warfare نزدیک هم نمی‌شوند. بلکه در نهایت به یک تجربه‌ی فراموش شدنی و غیرتاثیرگذار منتهی می‌شود.
داستان بازی به قدری احمقانه و چرت و پرت است که شاید فقط کودکان زیر 15 سال با تجربه‌ی آن تصور کنند که مشغول تماشای وقایای واقعی یک جنگ مدرن هستند! رویدادها بازی به قدری سطحی و مزحک هستند که نمی‌توان تصور کرد که نویسندگان کمپین Modern Warfare II از تمام نیروی ذهن خود استفاده کرده باشند! چرا که حتی با تماشای دو مستند هم می‌توانستند داستان دقیق‌تری از اتفاقات احتمالی در جنگ‌های مدرن تحویل دهند. از طرف دیگر، در روایت داستان نیز هیچ پیچش و تکنیک جدیدی نسبت به نسخه‌های کلاسیک این فرنچایز وجود ندارد و اکثر مسائل قابل پیش بینی و تکراری هستند.
شاید تنها نکات مثبتی که در Call of Duty: Modern Warfare II می‌توانید پیدا کنید، محیط‌های متنوعی هستند که گاها مناظر زیبایی را به تصویر می‌کشند. تقریبا هر مرحله، در یک محیط متفاوت با اتمسفرهای گوناگون و مناظر متنوعی روایت می‌شود. علاوه بر این، موسیقی‌های بازی، به خصوص موسیقی متن اصلی آن نسبتا خوب هستند.
سخن پایانی
بازی Call of Duty: Modern Warfare II یکی از ناامیدکننده‌ترین بازی‌های عمرم است. از کاور مسخره‌ای که فقط برای کودکان جذاب است گرفته تا استانداردهای منسوخ شده‌ای که در طراحی تک تک قسمت‌های بازی به کار گرفته شده است، همگی دست به دست هم می‌دهند تا یکی از ضعیف‌ترین بازی‌های تاریخ را تشکیل دهند.
خب می‌رسیم به پرسش ابتدای مطلب: آیا اختصاص دادن 10 استودیوی مختلف، حجم زیادی از نیروی انسانی، و البته سرمایه، ارزشش را داشت؟ به هیچ عنوان. Call of Duty اثری بیکیفیت و افتضاح است که موجب عدم استفاده از استعداد و خلاقیت هزاران بازیساز و هدر رفتن میلیون‌ها دلار شده است.
نکات مثبت
محیط‌های متنوع با برخی مناظر زیبا
نکات منفی
گیم‌پلی ساده و مبتدی
لول دیزاین افتضاح
داستان کلیشه‌ای
روایت تکراری و خالی از نوآوری
تجربه‌ای فراموش شدنی
نمره نهایی: 3/10
برای ارسال دیدگاه ابتدا باید وارد شوید.