سری Far Cry بیشتر به خاطر آنتاگونیست‌های به یاد ماندنی‌اش شناخته می‌شود. آنها اغلب به عنوان نیروی محرکه قهرمان داستان نوشته می‌شوند و شخصیت اصلی داستان اکثرا در جهت مقابله با آنها عمل می‌کنند. روش‌های انجام این کار با توجه به هر آنتگونیست متفاوت است، اما اکثراً هدف نهایی یک چیز ثابت است: متقاعد کردن بازیکن برای مقابله با اعمال نادرست آنها.
با این حال، عناوین اخیر Far Cry نتوانسته‌اند مانند عناوین گذشته آنتاگونیست‌های قدرتمندی ارائه دهند. این موضوع، به علاوه دیگر مشکلات ریز موجود در بازی‌های اخیر، را می‌توان دلیل اصلی افت حال حاضر این فرنچایز دانست. اگر یوبیسافت قصد دارد عنوان جدیدی را برای این فرنچایز منتشر کند، بهتر است که دوباره فرمول ساخت کرکترهای منفی قدرتمند را مرور کند و ببیند در عناوین اخیر چه اشتباهاتی در این زمینه رخ داده است.
Far Cry 5: "جوزف سید"(Joseph Seed) یک کرکتر منفی که نادیده گرفته شد!
اشتباه نکنید، جوزف سید یک کرکتر منفی خیلی خوبی بود. برخلاف کرکترهای منفی قبلی در Far Cry 3 و 4، او بسیار خونسردتر است. او با دیدن قتل‌عام‌ها ذره‌ای واکنش نشان نمی‌دهد و حتی در آشفته‌ترین شرایط آرام می‌ماند. او همچنین نقش رهبر کاریزماتیک یک فرقه را به خوبی بازی می‌کند، اما او همچنین به ما نشان می‌دهد که در صورت لزوم از متوسل شدن به خشونت نمی‌ترسد. در مجموع، جوزف سید تمام عناصر لازم برای تبدیل شدن به یک شرور عالی Far Cry را داشت، اما در آخر نتوانست به خوبی ظاهر شود.
این امر به این دلیل بود که Far Cry 5 فقط بر روی یک کرکتر منفی تمرکز نمی‌کند، بلکه تمرکز خود را بین 4 کرکتر منفی مختلف تقسیم می‌کند. قبل از اینکه بازیکن بتواند به جوزف که به اصطلاح کرکتر منفی اصلی بازی است برسد، باید ابتدا خواهر و برادرهای او را از بین ببرد. "جیکوب"(Jacob)، "جان"(John)، و "فیث" (Faith) شخصیت‌های جذابی هستند، اما باعث می‌شوند جوزف به عنوان یک شخصیت منفی اصلی در Far Cry 5 کمتر به چشم بیاید. یکی از علل اصلی این نادیده گرفته شدن ممکن است بخاطر این باشد که بازیکن در طول داستان در مورد کرکترهای متفی فرعی بیشتر یاد می‌گیرد تا اینکه با شخصیت منفی اصلی تعامل داشته باشد.
وقتی بازیکن در مناطق اصلی Hope County در Far Cry 5 پرسه می‌زند، این جوزف نیست که به سراغ آنها می‌رود، بلکه یکی از سه خواهر و برادر رده پایین‌تر هستند. سپس در طول بازی، بازیکن متوجه می‌شود که جان در کودکی مورد آزار و اذیت قرار گرفته است، جیکوب یک کهنه سرباز جنگ‌زده است، و فیث تصویری دروغین از پاک بودن را به تصویر می‌کشد تا اعتیادش در گذشته به مواد مخدر را پنهان کند. جوزف زمان‌هایی که بازیکن مقابل هر یک از خواهر و برادرها قرار می‌گیرد ظاهر می‌شود، اما این ظاهر شدن‌ها تاثیر چندانی بر روی رشد شخصیت او ندارد.
با توجه به این موضوع، متاسفانه جوزف توسط کرکترهای منفی فرعی نادیده گرفته می‌شود. شخصیت او در حد یک رهبر کاریزماتیک فرقه باقی می‌ماند و برخلاف برادرها و خواهرش، شخصیتش در طول داستان رشد پیدا نمی‌کند. البته وجود همین خصوصیت به عنوان رهبر فرقه یکی از دلایل اصلی‌ای است که بازیکنان به سمت او کشیده می‌شوند. با این حال، کرکترش می‌توانست خیلی بهتر نمایش داده شود اگر مونولوگ‌های بیشتری مانند مونولوگی که دربارۀ دختر جوزف ارائه شد، می‌دیدیم.
Far Cry 6:"آنتون کاستیلو" (Antón Castillo)، عدم استفاده از پتانسیل زیاد!
قبل از هر چیز، باید گفت که آنتون کاستیلو به طور کلی، یک کرکتر منفی خوب است. او دقیقا مانند "پیگن مین " (Pagan Min) در Far Cry 4، یک فرمانروای خشن است که حاضر است برای عقاید و ایده‌آل‌هایش دست به هرکاری بزند. با این حال، بر خلاف پیگن مین، او از دقت و ظرافت بیشتری برخوردار است. همچنین، داستان گذشته او قانع کننده‌تر است، که به طور کلی توضیح می‌دهد که چرا او بر سرزمین Yara به این شکل حکومت می‌کند.
با این حال، آنتون به اندازه کافی به عنوان یک آنتگونیست Far Cry خوب نیست. این در درجه اول به خاطر نحوه تاثیر گیم‌پلی در روایت داستان است. به طور دقیق‌تر، قهرمان داستان، "دنی"(Dani)، و آنتون در طول داستان رابطه جذابی را با همدیگر ایجاد نمی‌کنند. این موضوع در بازی‌های Far Cry بسیار مهم است، زیرا همانطور که در اول مقاله گفته شد، هدف اصلی شخصیت منفی در این فرنچایز تبدیل شدن به یک محرک برای کرکتر اصلی بازی است.
در این بازی به جای اینکه آنتون به عنوان محرک دنی عمل کند، حس می‌کنید که آنتون نقشی در پیشرفت شخصیت دنی ندارد. او فقط در چند کات‌سین، با شخصیت اصلی به صورت رو در رو ارتباط برقرار می‌کند. حتی در آن زمان‌ها هم تمرکز آنتون روی دنی نیست، بلکه بیشتر به پسرش "دیگو" (Diego) توجه دارد. در واقع، این روندی است که در طول بازی وجود دارد و مدام تکرار می‌شود. آنتون و دنی نه با یکدیگر بلکه با دیگو بیشتر رابطه برقرار می‌کنند. البته این کار همچنان می‌توانست در آخر به نفع روند بازی باشد، البته در صورتی که Far Cry 6 از شخصیت دیگو برای ایجاد تقابل بین آنتون و دنی استفاده می‌کرد، که این عمل را انجام نداد.
به طور کلی، فاصله زیادی بین قهرمان و کرکتر منفی بازی در Far Cry 6 وجود دارد. این دو برخلاف بازی‌های قبلی رقیب یکدیگر نیستند. در عوض، آنها شبیه دو مهره عادی در دریگری‌های موجود در Yara هستند. اگرچه که این لزوماً چیز بدی نیست، اما کاملاً با فرمول Far Cry تناقض دارد.
نیاز به یک آنتاگونیست متقاعد کننده‌تر در Far Cry 7
اگر یوبیسافت قصد دارد یک نسخه‌ی دیگری از سری Far Cry را منتشر کند، بهتر است تمرکزش را روی ساخت یک کرکتر منفی جذاب بگذارد. دو بازی اصلی اخیر، به سادگی در مقایسه با نسخه‌های قبلی خود از این لحاظ ضعیف‌تر بودند. شخصیت جوزف سید از این جهت اشتباه کرد که او به عنوان آنتاگونیست اصلی بازی معرفی نشد، در حالی که مشکل شخصیت آنتون کاستیلو بخاطر عدم وجود رابطه‌ای قوی بین او و قهرمان داستان بود. این نقص‌ها در مقایسه با شخصیت‌های منفی بازی‌های گذشته حتی بیشتر آشکار می‌شوند.
به نظر می‌رسد که سازندگان بازی باید با نسخه بعدی، Far Cry را به ریشه‌های خود بازگرداند. فرمول Far Cry فقط وابسته به محیط‌های خاص و یا آزاد کردن پایگاه‌ها نیست. جذابیت این بازی همچنین وابسته به یک کرکتر منفی خوب و رابطه آن با بازیکن است.
بازیکنان این عوامل بالا را با "واس"(Vaas) احساس کردند، کسی که به خاطر دیوانگی‌اش به یاد ماندنی بود اما در عین این دیوانگی، او همیشه یک قدم جلوتر از کرکتر اصلی داستان یعنی "جیسن برودی" (Jason Brody) بود. حتی "The Jackal" هم یک شخصیت شرور جذابی بود که مدام از بازیکن فرار می‌کرد و آنها را نزدیک به مرگ رها می‌کرد و در عین حال دیدگاه‌های خود را درباره بی‌معنی بودن زندگی به اشتراک می‌گذاشت. به این کرکترها شخصیت‌های جذابی داده شد و بازی آنها را در مرکز توجه قرار داد که همین فرایند باعث شد که آنها به شخصیت‌های منفی نمادین Far Cry تبدیل شوند.
البته، ممکن است مدتی طول بکشد تا ما شاهد انتشار نسخه جدیدی از Far Cry باشیم؛ به خصوص با توجه به عملکرد Far Cry 6. تا آن روز، بازیکنان فقط می‌توانند امیدوار باشند که یوبیسافت از اشتباهات اخیر فرنچایز درس بگیرد.
منبع: Gamerant
برای ارسال دیدگاه ابتدا باید وارد شوید.