بررسی بازی Devil in Me

استودیو Supermassive Games ابتدا استارت بازی‌های سبک Interactive Drama- Survival Horror خودش را از سال 2015 با عنوان Until Dawn، که در انحصار پلی استیشن 4 بود، زد و طی سال‌های اخیر چندین نسخه از سری The Dark Pictures Anthology و عنوان مستقل The Quarry را روانه بازار کرده است. چهارمین نسخه و پایان فصل اول سری The Dark Pictures Anthology اخیرا عرضه شده و با ارائه‌ی یک فضا و شخصیت‌های جدید، داستان ترسناک دیگری را روایت می‌کند. در ادامه با ما همراه باشید تا ببینیم این نسخه در چه حد موفق عمل کرده و آیا تغییری در فرمول نسخه‌های پیشین این فرانچایز داده شده یا خیر.

داستان بازی گروهی از مستند سازان ناموفق را به تصویر می‌کشد که توسط فردی مشکوک به جزیره‌ی دور افتاده‌ای دعوت می‌شوند تا از یک هتل تازه تاسیس که یک کپی دقیق از قتل‌گاه H.H.Holmes، اولین قاتل سریالی آمریکا، می‌باشد فیلم برداری کنند. طولی نمی‌کشد که شخصیت‌های بخت برگشته خود را در شرایط وحشتناکی می‌یابند که باید برای زنده ماندن بجنگند. حقیقتش را بخواهید شخصیت‌های بازی آنقدر نچسب و بی روح هستند که شاید ترغیب شوید به روش‌های مختلف به کشتنشان بدهید. صداگذاری بی روح و آماتور تقریبا تمام شخصیت‌ها و استریوتایپ‌های بی خود آمریکایی باعث می‌شود که Devil in Me نتواند شما را قانع کند که به جان شخصیت‌ها اهمیت کافی بدهید. هرچقدر که بازی در شخصیت پردازی کرکتر‌ها بد عمل کرده در عوض متریال این نسخه از بازی، روایت داستان و پیدا کردن هویت قاتل قوی و سرگرم کننده است. البته روایت داستان به شدت تکیه برجست و جوی بازیکنان در محیط و پیدا کردن کالکتیبلزها دارد. غیر از این حالت چیز زیادی از بازی به جز تعقیب و گریز با یک قاتل دیوانه نصیبتان نمی‌شود. دلقکی که به عنوان راوی در تمام نسخه‌های این سری حضور داشته و معمولا وظیفه‌ای جز دادن نکات فلسفی اندک و عمدتا چرندگویی ندارد، بیش از همیشه حس یک کرکتر اضافی و به درد نخور را می‌دهد که به زور درون بازی جای گرفته است.

ستینگ و کانسپت Devil in Me به نظر بنده قوی ترین پایه داستانی استودیو Supermassive Games تا به اینجای کار بوده است. قاتل سریالی الهام گرفته شده از یک قاتل واقعی آمریکا، مخلوطی با فیلم‌های معروف Saw و And There Were No One، هتلی پر از تله‌های مرگ بار و شخصیت‌هایی که انتخاب می‌کنند بمیرند یا با کشتن دوستشان زنده بمانند. چی بهتر از این؟

گیم پلی بازی در این نسخه گشت و گذار و پلتفرمینگ بیشتری نسبت به نسخه‌های قبلی دارد که به نظر تلاش سازندگان برای طولانی‌تر کردن بازی و عاملی برای منطقی کردن افزایش قیمت 10 دلاری نسبت به نسخه‌های پیشین است. به خوبی می‌توان دید که استودیو سوپرمسیو گیمز در حال آزمایش با همان فرمول همیشگی‌ است تا مکانیزم‌های گیم پلی را گسترش دهد که خیلی موفق هم عمل نمی‌کند. یک سیستم Inventory و قابلیت‌های فردی به بازی اضافه شده که در مورد اول شخصیت‌ها در مسیربازی به اشیایی می‌رسند که در صورت پیدا کردنشان می‌توانند در روند بازی تاثیر گذار باشند.

مثلا اگر شخصیت X اسپری فلفل را در مرحله‌ی Y پیدا کند می‌تواند جانش را در یک مرحله‌ی دیگر نجات دهد. مورد بعدی که قابلیت‌های فردی است، انجور که میتوانست پیاده سازی نشده. در ابتدای کنترل هر شخصیت بازی خیلی زود شما را به قابلیت ویژه آن کرکتر معرفی می‌کند. مثلا شخصیت چارلی با بیزینس کارتش می‌تواند کشو‌های قفل شده را باز کند. اما مشکل من با این مکانیزم از جایی شروع می‌شود که عمیقا هیچ چیزی به گیم پلی اضافه نمی‌کنند. چارلی فقط در سگمنت‌های مخصوص به خودش که کنترلش را به دست میگیریم می‌تواند قفل کشو‌ها را باز کند. در هیچ منطقه‌ی دیگری از بازی شما با کرکتر دیگری به یک کشوی قفل شده نمی‌رسید که نبود قابلیت چارلی را احساس کنید. پس این توانایی‌ها چه فایده ای دارند؟

قابلیت سوئیچ کردن بین کرکتر‌ها وقتی همگی در یک نقطه قرار دارند هم امکان پذیر نیست پس این توانایی‌ها به جز یک مینی گیم کوتاه مخصوص به وقتی که کنترل کرکتر را به دست می‌گیریم هیچ چیزی به بازی اضافه نمی‌کنند. اگر بازی به گونه‌ای طراحی می‌شد که زنده نگه داشتن یک کرکتر بعدا با توجه به قابلیت فرد طی کردن مسیر در یک مرحله دیگر را آسان‌تر یا به هر طریقی متفاوت تر کند شاهد نتیجه‌ی مطلوبی می‌بودیم. ضمنا این قابلیت‌های فردی حتی در همان سگمنت‌های مخصوص کرکتر هم تغییر اضافه‌ای در روند بازی ایجاد نمی‌کنند و عمدتا برای رد کردن مرحله، یک مینی گیم ضروری هستند.

گرافیک و نورپردازی بازی به طور کلی کیفیت خوبی دارد. مدل چهره شخصیت‌ها واقع‌گرایانه به نظر می‌رسد ولی حالات و حرکات چهره خشک و عجیب در بعضی سکانس‌ها کاملا مشهود است. Devil In Me دارای دو حالت رزولوشن و فریم ریت روی کنسول‌های نسل نهمی است که طبعا اولی رزولوشون بالا در کنار 30 فریم بر ثانیه و دومی روزولوشن 1080 با 60 فریم بر ثانیه را ارائه می‌دهد. متاسفانه حتی با وجود حالت پرفورمنس، افت فریم خصوصا در نیمه‌ی اول بازی به وفور یافت می‌شود.

بازی The Dark Pictures Anthology: The Devil In Me اگرچه در مواردی آنجور که باید ظاهر نمی‌شود ولی متوسط کیفی سری را برای چیزی که هست حفظ می‌کند و در کنار یک داستان سرگرم کننده و متریالی از فیلم‌های کلاسیک وحشت و اسلشر پرونده فصل اول The Dark Pictures را می‌بندد. سازندگان در حال آزمایش با مکانیزم‌های جدید در گیم پلی بازی هستند که متاسفانه نتیجه‌اش شده پلتفرمینگ‌های غیرضروری که حس می‌شود به فضا و ماهیت بازی نمی‌خورند. سیستم قابلیت‌های فردی هم عملکرد ضعیفی در گیم پلی دارد و سعی می‌کند خودش را فراتر از یک مینی گیم کوتاه به بازیبازان قالب کند.