قبل از هر چیزی، بهتر است که نگاهی به موسیقی‌های متن بازی Riders Republic بیاندازیم. مخصوصاً دو آهنگی که تقریباً در هر مسابقه و مرحله به شکل حال بهم زنی قرار گرفته و پخش می‌شوند.
اولین آهنگ "All I Want" از آلبوم سال1997 گروه موسیقی The Offspring به نام Ixnay on the Hombre است. اگر با نام این آهنگ آشنا نیستید، گیمرهای قدیمی ممکن است با این آهنگ که در بازی Crazy Taxi پخش می‌شد بیشتر خاطره داشته باشند.
آهنگ دومی کاوری از آهنگ محبوب Coolio در سال 1996 به نام "Gangsta's Paradise" است که به سبک آرامی توسط Les Ukulélés Girls اجرا شده است. این آهنگ باس و درام‌های نسخۀ اصلی را با کیبورد تقریباً سرد و صدای آرام یوکللی که ملودی‌های جدید مختص خود را ایجاد می‌کند، جایگزین کرده است.
حال می‌پرسید که این 2 آهنگ چه ربطی به خود بازی دارند؟ در واقع دقیقاً تمام مشکلاتی که Riders Republic با آن مواجه است را می‌توان در این دو آهنگ خلاصه کرد.
آهنگ "All I Want" به دلایلی یک آهنگ نمادین محسوب می‌شود. گنجاندن آن آهنگ در Crazy Taxi برای کنسول Dreamcast در زمان مهمی برای طراحی بازی‌های جهان باز رخ داد. اگرچه این روزها تا حد زیادی کنسول Sega Dreamcast را یک سیستم شکست خورده می‌بینیم، اما این کنسول سگا پر از بازی‌های جذاب و منحصر به فرد بود.
اگرچه این‌ها محصولات تجاریی بودند که توسط یک شرکت غول پیکر عرضه می‌شدند، اما بازی‌های کلاسیکی مانند Jet Set Radio و Crazy Taxi با مخاطبان کاملاً جدیدی از نوجوانان و جوانان به خوبی ارتباط برقرار می‌کردند، چون توسط افرادی ساخته شده بودند که خودشان آن فرهنگ جوانان را درک کرده و در آن دوران زندگی می‌کردند.
در همین راستا، گنجاندن آهنگی مثل "All I Want" در Crazy Taxi حرکتی نمادین بود، زیرا با مخاطبان و حس و حال آن زمان به خوبی ارتباط برقرار می‌کرد. برای گروهی مانند The Offspring که در یک بازی ویدیویی ظاهر شد، به خصوص بازیی مثل Crazy Taxi، این یک اتفاق جالب و منحصر به فردی بود.
آهنگ "Gangsta's Paradise" هم جایگاه بسیار مشابهی در عرصه‌ی موسیقی دارد. این آهنگ با زمان و مکان خاصی در زندگی Coolio ارتباط برقرار می‌کند و با این هدف عرضه شد که با افرادی که اشعار آن را درک می‌کنند هم بیشترین ارتباط را برقرار کند. جدا سازی احساسات آهنگ اصلی و تبدیل آن به یک موسیقی با کاور یوکللی ضعیف و نامناسب، آن جادویی که آهنگ اصلی را در وهله اول خاص می‌کرد به کلی از بین می‌برد.
همچنین قرار دادن آهنگ نمادینی که توسط یک بازی دیگر به نام Crazy Taxi میان گیمرها محبوب شده است، در یک عنوان ورزشی-اکشن با بودجۀ بالا هم تمام آن حس نوستالژی و خاص بودن آن را از بین می‌برد.
واقعاً نیاز نیست که یک نابغه باشید تا ببینید Ubisoft چرا چنین کاری می‌کند؛ آن‌ها با این کار فقط در تلاش‌اند تا با استفاده از آثار مهم فرهنگی که مردم با آن‌ها خاطره خوبی دارند، جیب خودشان را پر کنند.
توجه داشته باشید، چهار آهنگ از گروه راک کلاسیک The Offspring در این بازی وجود دارد. چهار آهنگ در سال 2021! این بازی واقعاً برای کدام مخاطبین ساخته شده؟
جدا از بحث موسیقی، بازی Riders Republic مدام به دنبال این است که شما فکر کنید که این یک بازی خیلی باحالی است. بازی مدام از عبارت‌های عامیانه‌ای استفاده می‌کند که در 20 سال گذشته هیچکس خارج از اتاق نویسندگان Ubisoft آن‌ها را به زبان نیاورده است.
شوخی‌های مداومی که بدون در نظر گرفتن موقعیت آن‌ها بکار برده می‌شوند و در نهایت هیچ معنایی نمی‌دهند. و مشکل اینجاست که این شوخیها با هر باری که روی قسمت خاصی از نقشه بازی پیمایش می‌کنید و یا در حال گشتن در جهان بازی هستید، بارها و بارها به صورت دیالوگ‌های غیرقابل رد کردن تکرار می‌شوند. این دیالوگ‌ها که همان بار هم اول جالب نبودن، بعد از بار 10ام واقعاً غیر قابل تحمل می‌شوند.
این دقیقاً مشابه همان مشکل در موسیقی متن بازی است. قسمت اعظم این بازی مسابقه‌ای است و هر بار که در یکی از آن‌ها لود می‌شوید، حدوداً 80 درصد احتمال دارد که یکی از آهنگ‌های The Offspring یا آن کاور یوکللی Coolio پخش شود.
البته درون بازی یک رادیو با ژانرها و ایستگاه‌های رادیویی مختلف وجود دارد، اما هنگامی که وارد یک مسابقه بزرگ می‌شوید، بازی یک موسیقی متن از پیش تعیین شده دارد. کافیست در 20 مسابقه شرکت کنید، با اینکار احتمال اینکه مرتباً به همان آهنگ‌ها گوش کنید خیلی زیاد است.
چیزی که می‌تواند در مورد Riders Republic خیلی ناراحت کننده باشد، این است که در پشت تلاش‌های غیرصادقانۀ بازی برای هیجانی بودن، یک بازی مسابقه‌ای فوق العاده وجود دارد. دنیای باز عظیم Riders Republic، بر اساس تعداد زیادی از پارک‌های واقعی ایالات متحده، فوق العاده زیبا و عظیم ساخته شده است. پایین آمدن از یک کوه برفی روی اسنوبرد، پرش از سطح شیب دار صخره و سپس عوض کردن به جامپسوت در ارتفاع بالا، آرام پایین آمدن با آن و عوض کردن به دوچرخه در آخرین لحظه‌ی برخورد با زمین، تجربه‌ی بی‌نهایت هیجان‌انگیزی است؛ به خصوص اگر به صورت اول شخص بازی کنید که باعث می‌شود همه چیز سریع‌تر از حد ممکن به نظر برسد.
در کل مسابقات همگی سرگرم کننده هستند. برنده شدن یک کورس در برابر حداکثر 63 بازیکن دیگر، در حالی که به حریفان خود ضربه می‌زنید، یا به سختی تلاش می‌کنید بدون سقوط از صخره از حریفانتان جلو بزنید، تجربه‌ای سرشار از اتفاقات خنده دار، موقعیت‌های چالش برانگیز و هیجانی است.
به چالش کشیدن مهارت‌های پلیر در ورزش‌های مختلف یکی از برگ‌های برنده‌ی این بازی است. مسابقات چند ورزشی شما را مجبور می‌کنند که از دوچرخه به وینگسوت، اسکی و موارد دیگر تغییر دهید؛ چه آماده باشید، چه نباشید. این یک راه عالی برای آزمایش بازیکنان است تا آن‌ها را مجبور به استفاده از تمام مکانیک‌های Riders Republic کند، و هنگامی که بتوانید یک مسابقه پیچیده و طولانی را به اتمام برسانید، احساس رضایت بخشی که به شما دست می‌دهد غیر قابل توصیف است.
تجربه‌ی بخش‌های خوب Riders Republic به معنای تجربه‌ی انبوهی از چیزهایی است که می‌توانند بسیار غیر قابل تحمل باشند، و این واقعاً جای تاسف دارد. چون چیزهایی که Riders Republic درست انجام می‌دهد، واقعاً عالی و منحصر به فرد هستند. اما چیزهای آزار دهنده‌ی بازی به قدری مزاحم اعصاب و روان پلیر هستند که امثال آن در کمتر بازی یافت می‌شود. Riders Republic خیلی از ویژگی‌های یک بازی خوب را دارد، اما برخی از تصمیماتش واقعاً به تجربه‌ی نهایی بازی صدمه‌ی غیر قابل انکاری وارد می‌کنند.
مسابقات Riders Republic عالی هستند، اما هر چیز دیگر این بازی به نظر می‌رسد که توسعه دهندگان به اندازه کافی برای درک واقعی آن‌ها اهمیتی قائل نشدند و سپس سعی کردند آن را بدون اطلاع از نحوۀ ارتباط با مخاطبان اصلی و علت بکارگیریشان توسط دیگر توسعه دهندگان، فقط تکرار کنند.
به طور خلاصه، Riders Republic را می‌توان یک شکست فرهنگی در قالب بازی ویدیویی نام گذاشت. دیالوگ‌ها و موسیقی همگی نمونه‌هایی هستند که نشان می‌دهد تیم توسعه دهنده‌ی بازی اطلاعات خیلی محدودی در هر زمینه‌ای به غیر از طراحی مسابقات دارد.
منبع: GameInformer
برای ارسال دیدگاه ابتدا باید وارد شوید.